Motto naszego Przedszkola
„ WSZYSTKIEGO CO NAPRAWDĘ TRZEBA WIEDZIEĆ, O TYM JAK ŻYĆ, CO ROBIĆ I JAK POSTĘPOWAĆ NAUCZYŁEM SIĘ W PRZEDSZKOLU”
ROBERT FULGHUM
Jako placówka dydaktyczno-wychowawcza mamy za zadanie min. wspierać i stymulować dziecięcą ciekawość świata staramy się więc wykorzystywać różnorodne metody pracy, gdyż wiemy, że tylko w ten sposób można właściwie zadbać o wszechstronny rozwój dzieci. W Akademii Przedszkolaka wykorzystujemy tradycyjne i nowatorskie metody pracy z dziećmi.
Edukacja matematyczna
W zakresie edukacji matematycznej stosujemy metodę opracowaną przez prof. E. Gruszczyk-Kolczyńską. Jest to zakres kształcenia sprzyjający stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci i dobrze przygotowujący je do nauki matematyki w szkole. Metoda ta została opracowana na podstawie badań naukowych zmierzających do połączenia w jeden proces:
- intensywnego wspomagania rozwoju inteligencji operacyjnej dzieci,
- kształtowania odporności emocjonalnej potrzebnej dzieciom do pokonywania trudności,
- rozwijania umiejętności matematycznych stosowanych w codziennym życiu i wymaganych potem na lekcjach matematyki.
Edukacja przez ruch
To system form i metod kształcenia, który wykorzystuje naturalny, spontaniczny ruch organizmu. Człowiek rusza się, a więc przez ruch uaktywnia zmysły, dzięki którym poznaje otaczający go świat.
Metoda „Edukacji przez ruch” to zbiór wielu ćwiczeń, usprawniających poszczególne funkcje organizmu. Ćwiczenia i zabawy tego systemu bazują na ruchu, angażując zintegrowane ruchy różnych części ciała prowadzą do powstania pracy plastycznej. W systemie dzieci poruszają się tak, jak proponuje ich organizm.
Poprzez pracę tą metodą dziecko:
- usprawnia motorykę małą poprzez kreślenie znaków grafomotorycznych,
- zdobywa umiejętność składania papieru wg zasad origami,
- wzbogaca swój słownik oraz nabywa umiejętności wypowiadania się,
- rozwija umiejętności współpracy w grupie,
- odreagowuje stresy i niepowodzenia,
- zwiększa poczucie własnej wartości,
- będzie miało okazję przeżyć sukces.
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda ta wspiera i stymuluje rozwój dziecka. Nadrzędnym celem tej metody jest osiągnięcie wewnętrznego spokoju, uświadomienie sobie własnej wartości, odprężenie się, zrelaksowanie, a także rozwijanie wzajemnych kontaktów i porozumiewanie się poprzez ćwiczenia. Można do tego dojść stopniowo: początkowo poprzez poznanie samego siebie, swego ciała, następnie przeniesienie poczucia własnego bezpieczeństwa na najbliższe otoczenie i wreszcie nawiązanie stosunków z innymi ludźmi. Dopiero wtedy umysł staje się bardziej samodzielny, przygotowany do tworzenia, co w konsekwencji prowadzi do uzmysłowienia sobie własnej wartości, celowości oraz działania sprzyjającego dobremu samopoczuciu.
Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka oraz w terapii zaburzeń rozwoju. Jest ona szczególnie przydatna w pracy z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi, lękliwymi oraz w przypadkach głębszych zaburzeń rozwojowych.
Podstawowym założeniem tejże metody jest rozwijanie przez ruch:
- świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
- świadomości przestrzeni i działania w niej,
- dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznawania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze.
Zgodnie z intencjami i wskazówkami W. Sherborne ćwiczenia wykonywane tą metodą są bardzo proste, a ich ilość jest nieograniczona, zależy od fantazji i pomysłowości ćwiczących.
W czasie prowadzenia zajęć metodą Ruchu Rozwijającego należy pamiętać o przestrzeganiu trzech podstawowych zasad:
1. można zachęcać dziecko do wspólnej zabawy, ale nie wolno go do niej zmuszać,
2. należy wzbogacać ćwiczenia o pomysły dzieci, aby kształtować ich postawę kreatywną,
3. należy pamiętać o stopniowaniu trudności:
- ćwiczenia rozpoczynamy w parach, potem w trójkach, a następnie w grupie, aby pod koniec zajęć powrócić do ćwiczeń w parach,
- na początku zajęć prowadzić ćwiczenia jak najbliżej podłogi, stopniowo przechodząc do ćwiczeń ponad podłożem i pod koniec powrócić do ćwiczeń na podłodze,
- zaczynać zajęcia od ćwiczeń rozluźniających, relaksujących, następnie wykonywać bardziej dynamiczne, by po jakimś czasie wrócić do ćwiczeń uspokajających.
Zabawa, miła atmosfera, osiąganie sukcesu w każdym ćwiczeniu i wspólna radość z pokonywania trudności są warunkiem powodzenia w wyrównywaniu u dzieci występujących zaburzeń, oraz satysfakcji z uczestnictwa w zajęciach.
Metoda Dobrego Startu
Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz to system ćwiczeń oddziałujących przede wszystkim na procesy instrumentalne: percepcyjne i motoryczne. Zasadniczą rolę odgrywają w tej metodzie trzy elementy: wzrokowy (wzory graficzne), słuchowy (piosenka) i motoryczne (wykonywanie ruchów zorganizowanych w czasie i przestrzeni, odtwarzanie wzorów graficznych, zharmonizowanych z rytmem piosenki). Celem metody jest jednoczesne usprawnienie czynności analizatorów: wzrokowego, słuchowego i kinestetyczno-ruchowego, kształcenie lateralizacji, orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. W jej założeniach leży więc usprawnienie i koordynacja, czyli integrowanie funkcji wzrokowo-słuchowo-ruchowych, a także harmonizowanie wszystkich funkcji psychomotorycznych. Dzięki tej integracji dochodzi do wykształcenia prawidłowej orientacji czasowo-przestrzennej, możliwości wykonywania ruchów dowolnych, coraz lepiej zorganizowanych, zlokalizowanych w określonej przestrzeni i czasie. Metoda ta ponadto kształci też zdolność rozumienia i operowania symbolami abstrakcyjnymi, co ma szczególne znaczenie dla dzieci rozpoczynających naukę szkolną.
Pedagogika zabawy
Pedagogika zabawy jest symboliczną nazwą poszukiwań metodycznych, ułatwiających proces uczenia. Już samo pojęcie „ zabawa” daje miłe skojarzenia „ coś, co jest przyjemne, daje radość, wyzwala spontaniczne zachowanie”
W czasie zajęć prowadzonych metodą pedagogiki zabawy wykorzystywane są:
- różnorodne gry i zabawy ruchowe i interakcyjne dostosowane do tematu zajęć,
- zabawy powitalne i pożegnalne mające na celu rozluźnienie, wyciszenie wprowadzenie uczestników w tematykę zajęć,
- zabawy z chustą animacyjną,
- taniec integracyjny, czyli dobór odpowiednich kroków, ruchów rąk do określonej melodii i treści,
- śpiewanie piosenek znanych i nauka nowych,
- szeroko rozumiana majsterka, czyli wykonywanie różnych przedmiotów, rysunków, zabawek przydatnych podczas zajęć.
Ta różnorodność stosowanych metod i technik pracy, dostosowanych do możliwości wychowanków, angażujących ich wszystkich we wspólnej zabawie, przeżywaniu przygód i zdobywaniu kolejnych doświadczeń i umiejętności, ma olbrzymi wpływ na psychiczny i fizyczny rozwój dziecka. Zabawowa forma zajęć, najbliższa dziecku, sprawia, ze czuje się ono bezpieczne, swobodne, bardziej otwarte i chętne do współdziałania. W takiej atmosferze dziecko chętniej przyjmuje nowe wiadomości z wielu dziedzin życia, łatwiej znosi porażki, potrafi pokazać swoje mocne strony, co z kolei pozytywnie wpływa na jego samoocenę. We wspólnej zabawie i pracy dzieci uczą się rozumienia i przestrzegania norm społecznych, współdziałania, zrozumienia dla drugiej osoby, nawiązywania dobrych kontaktów, życzliwości, pokonują różne bariery (nieśmiałość, lęk przed występem przed grupą).
Odimienna metoda nauki czytania
Nasze założenia programowe realizowane są w przyjaznej dziecku atmosferze. Nauczyciele wykorzystują wiedzę psychologiczno-pedagogiczną opartą na koncepcjach „Wychowanie bez porażek” Thomasa Gordona oraz „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały; Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły” Adele Faber i Elaine Mazlish.Metoda odimiennej nauki czytania dr Ireny Majchrzak.
Odimienna metoda nauki czytania dotyczy elementarnej nauki czytania oraz przygotowania dziecka do nauki pisania.
W wieku przedszkolnym dominującą rolę odgrywa zabawa i dlatego wszelka nauka powinna mieć taki charakter. Dziecko, które zaczyna naukę czytania, powinno na samym początku otrzymać przekaz, że słowo napisane jest nośnikiem tych samych znaczeń, co słowo mówione.
Dr Irena Majchrzak uważa, iż najmniejszą jednostką poznawczą systemu, jakim jest pismo, musi być od razu całe słowo. Wtedy celem odczytywania jakiegokolwiek napisu jest zrozumienie jego treści.
Odimienna metoda nauki czytania stosowana jest już wśród bardzo małych dzieci (2–3 latki). Punktem wyjścia jest pokazanie dziecku jego imienia – „wizytówki”, a następnie imion znanych bliskich mu osób. Dzięki temu dziecko zauważa, iż imię można nie tylko usłyszeć i wymówić, lecz również zobaczyć, że samo dziecko zostało przedstawione w kształcie liter, lub, że zostało schowane za zasłoną liter. Następne etapy to wiele gier i zabaw pozwalających dzieciom na poznanie pozostałych imion, wyrazów, oraz liter alfabetu.
„Sprawdzanie obecności”, „ściana pełna liter”, „deszcz imion”, „targ liter”, „gra w sylaby”, „nazywanie świata” i inne sformułowania – to nazwy ćwiczeń oraz hasła charakterystyczne dla metody dr Ireny Majchrzak.
Podstawowe założenia odimiennej metody nauki czytania są następujące:
- wprowadzanie dziecka w świat słów powinno odbywać się na zasadzie zabaw i gier, przynoszących dziecku radość i satysfakcję,
- celem nauki czytania jest zrozumienie sensu i znaczenia poszczególnych słów, a nie pozbawionych znaczenia oddzielnych liter, dlatego dziecko poznaje przede wszystkim wyrazy, a następnie litery, z których są zbudowane,
- dziecko na początku otrzymuje określony, skończony zbiór liter – alfabet; wie, że wszystkie wyrazy można stworzyć wykorzystując znane mu już litery.
Metoda ta uwalnia od napięć i lęków nie tylko dziecko, lecz także nauczycieli, wychowawców i rodziców.
Wszelkie zabawy oraz ćwiczenia uwzględniające założenia metody dr I. Majchrzak, przeprowadzane na zasadzie pełnej dobrowolności i w indywidualnym tempie, są bardzo ciekawe, urozmaicone i za każdym razem dostarczają nowych doświadczeń. Ułatwiają one dzieciom pierwsze kontakty i wzajemne poznanie się, przyczyniają się do integracji grupy. Dzieci poznają szybko swoje imiona i nie muszą zwracać się do siebie w formie bezosobowej.
